UNG SKÁLD AK 2013: Frábær árangur VMA-nemenda

Verðlaunahafarnir fjórir. Mynd. Ragnar Hólm.

Agnes Ársælsdóttir, nemandi á myndlistarkjörsviði listnámsbrautar VMA, bar sigur úr býtum í ritlistarsamkeppninni UNG SKÁLD AK 2013. Tilgangurinn með keppninni er að hvetja ungt fólk til skrifta og að skapa ungskáldum á aldrinum 16-25 ára vettvang fyrir verk sín. Alls bárust 39 verk í samkeppnina. Verðlaun voru afhent í vikunni og kom þá í ljós að nemendur úr VMA voru í þremur efstu sætunum.

Agnes Ársælsdóttir, nemandi á myndlistarkjörsviði listnámsbrautar VMA, bar sigur úr býtum í ritlistarsamkeppninni UNG SKÁLD AK 2013. Tilgangurinn með keppninni er að hvetja ungt fólk til skrifta og að skapa ungskáldum á aldrinum 16-25 ára vettvang fyrir verk sín. Alls bárust 39 verk í samkeppnina. Verðlaun voru afhent í vikunni og kom þá í ljós að nemendur úr VMA voru í þremur efstu sætunum.

Benedikt Bragason, íslenskukennari við VMA, var einn af þeim sem ýtti þessari samkeppni úr vör. Hann segist vera mjög ánægður með góða þátttöku, hún hafi verið meiri en hann hafi fyrirframt átt von á og margt af því sem þátttakendur hafi sent í keppnina hafi verið mjög vel gert. Sannarlega beri að fagna því hversu mikil gróska sé í skapandi skrifum hjá ungu fólki, eins og þessi þátttaka beri með sér.

UNG SKÁLD AK 2013 er samvinnuverkefni Akureyrarstofu, Amtsbókasafnsins, Hússins - upplýsinga- og menningarmiðstöðvar, Verkmenntaskólans á Akureyri og Menntaskólans á Akureyri og var styrkt af Menningarráði Eyþings. Í dómnefnd sátu Gunnar Örn Stephensen nemi í MA, Borghildur Dóra Björnsdóttir nemi í VMA, Finnur Friðriksson dósent við HA og Alfa Dröfn Jóhannsdóttir nemi við HA.

Agnes Ársælsdóttir hlaut fyrstu verðlaun, 50 þúsund krónur, fyrir ljóðið sitt „Ævintýraþrá“. Í umsögn dómnefndar um það segir:
„Ljóð sem blandar á skemmtilegan hátt saman hefðbundnum þáttum og frjálsari prósa og etur um leið saman sorglegu efni sínu og fjörlegri hrynjandi svo úr verður hálfgerð öfugmælavísa, sem er svo undirstrikað frekar með óvæntum viðsnúningi í lokin þannig að lesandinn getur vart varist því að brosa að innihaldsleysi eigin hversdagsleika.“

Agnes segist ekki hafa byrjað að skrifa reglulega fyrr en sl. vor þegar hún gekk til liðs við „Fríyrkjan“ – hóp ungs fólks sem fæst við skapandi skrif. Hún er fædd og uppalin í Kópavogi og tók fyrsta árið sitt í framhaldsskóla í Menntaskólanum í Hamrahlíð. En hana langaði til þess að skella sér í listnám og listnámsbraut VMA varð fyrir valinu - og Agnes sér ekki eftir því. „Mér líkar mjög vel hér á Akureyri og að óbreyttu klára ég námið í VMA eftir eitt ár, fyrir jólin 2014. Þetta er yndislegt nám í alla staði,“ segir Agnes og bætir við að það sé vissulega hvetjandi að fá slík verðlaun. „Já, þetta er mjög skemmtilegt,“ segir hún og segist skrifa ljóð, texta og smásögur. „Við erum um tuttugu í Fríyrkjan og okkar samskipti eru töluvert í gegnum netið, þar berum við saman bækur okkar. Við miðum við að hvert okkar yrki 1-2 ljóð í mánuði og síðan sendum við afraksturin á milli okkar. Við gáfum út bók með verkum okkar sl. sumar sem við köllum „Fríyrkjan 1. Það er eins og það sé töluverður áhugi meðal ungs fólks á ljóðum um þessar mundir sem er bara frábært,“ segir Agnes og bætir við að um sl. helgi hafi sjö úr úr þessum ungmennahópi komið norður yfir heiðar og lesið úr verkum sínum á Akureyri Backpackers.

Ævintýraþrá
- eftir Agnesi Ársælsdóttur 

Keyrum fram af klettunum!
Segir konan sem hræðist ekki neitt.
Maðurinn sem hún elskar situr undir stýri
og starir tómum augum fram á veginn.

Keyrum fram af klettunum,
kljúfum hörund hafsins.
Svömlum saman í eilífð þess.
Syndum okkar gleymum.
Þreyttum þrám ég sökkva skal,
svala gömlum þorsta.
Leggjumst dalinn djúpa í,
sofum dúrinn langa.

Maðurinn glottir og gefur í,
konan gólar áfram:

Keyrum fram af klettunum,
kaffærum okkar vonum.
Brimið dæmir ei dauða menn,
drekkir aðeins gráti
Vilt' ekki vagga með öldunum,
af salti fylla vit?
Ó, hvað það verður yndislegt
að finna loksins til!

Nú nálgast þau óðar sylluna,
maðurinn er á nálum.
Enn þá kyrjar konan hátt.

Keyrum fram af klettunum,
klárum lífsins leiða.
Dagsins amstur úr sögu er,
stritum ekki lengur.
Þorum saman þú og ég,
þankar okkar hverfa.
Djúpan drögum andann er
dagar allir teljast.

Þá er komið að því.
Æðar mannsins þenjast út.
Hann hikar augnablik á brúninni
en konan sönglar hærra.

Keyrum fram af klettunum!
Eða nei annars,
er ekki nýr criminal minds á rúv í kvöld?

Í öðru sæti í ritlistarsamkeppninni  var Kristófer Páll Viðarsson, sem einnig er á myndlistarkjörsviði listnámsbrautar, með smásöguna Gæs og í þriðja sætinu deildu Embla Orradóttir, sem er á félagsfræðabraut VMA, fyrir ljóðið Dyr og Borgný Finnsdóttir, nemandi í Menntaskólanum á Akureyri.

Á meðfylgjandi mynd, sem Ragnar Hólm Ragnarsson tók og birtist á vef Akureyrarbæjar, eru verðlaunahafarnir. Frá vinstri: Borgný Finnsdóttir, Kristófer Páll Valsson, Agnes Ársælsdóttir og Embla Orradóttir.

Kristófer Páll Viðarsson er eins og Agnes Ársælsdóttir í ritlistarhópnum Fríyrkjan. Hann segist lengi vel hafa eingöngu skrifað fyrir sjálfan sig og alls ekki viljað deila hugverkum sínum með öðrum. En á ákveðnum tímapunkti hafi hann ákveðið að leyfa öðrum að sjá það sem hann væri að gera. „Ég er meira í ljóðum og textum en ástríða mín er þó fyrst og fremst í tónlist. Ég sem tónlist og texta og er má segja í öllum mögulegum afbrigðum tónlistar, frá poppi til dauðarokks,“ segir Kristófer Páll, sem er Akureyringur, var í Giljaskóla og síðar Brekkuskóla áður en leiðin lá í VMA. Listagenin eru greinilega rík því auk þess að búa til tónlist og skrifa er Kristófer á myndlistarkjörsviði  á listnámsbraut VMA stefnir að því að ljúka næsta vor. „Varðandi framtíðina, þá langar mig mikið til þess að gefa út bók með verkum mínum og draumurinn er að gera og flytja eigin tónlist og texta,“ segir Kristófer Páll.

Akureyringurinn Embla Orradóttir segist hafa skrifað sína fyrstu smásögu í 8. bekk Lundarskóla og síðan hafi hún fengist töluvert við skriftir – bæði hafi hún skrifað ljóð og smásögur. „Ég á það til að fá ýmsar hugmyndir og þá verð ég að sjá hvernig þær líta út á blaði,“ segir Embla. Hún segist tvímælalaust ætla að halda áfram að skrifa sér til gamans og gagns, en óvíst sé hvort hún leggi þetta fyrir sig. „Það er nú líklega svolítið erfitt að hafa lífsviðurværi sitt af skriftum,“ segir Embla og bætir við að hugmyndirnar að ljóðum hennar og smásögum komi við hin ýmsu tækifæri og við ólíkar aðstæður. „En líklega verða mín bestu ljóð til þegar mér líður verst. Í þeim er hvað mest tilfinning,“ segir Embla.
Þörfin til þess að tjá sig í orðum er til staðar í fjölskyldunni því Embla segir að afi hennar, Hermann Jóhannesson, hafi fyrir tveimur árum, öllum að óvörum, tekið sig til og gefið út skáldsöguna Olnbogavík.  Skrif hans hafi ekki farið hátt fyrr en einn góðan veðurdag hafi bókin verið tilbúin til útgáfu. „Þetta er til marks um að það er aldrei oft seint að byrja að skrifa,“ segir Embla.

Hér að neðan birtum við smásögu Kristófers Páls og ljóð Emblu.

Gæs
- eftir Kristófer Pál Viðarsson

Þröstur andvarpaði með augun lygnd aftur og reyndi með herkjum að sitja uppréttur. Hann sat hokinn og starði dæsandi í hálfum hljóðum niður á parketið. Fyrir það fyrsta hafði hann ekki langað út úr húsi þetta kvöldið því ónotakenndin fylgdi honum líkt og skugginn á björtum sumardegi, auk vaktarinnar sem beið hans næsta dag í leikfangadeild Hagkaupa í Kringlunni. Klukkustundum saman þurfti hann að þvinga fram bros og sviðsetja glaðværð sem ekki hafði verið til staðar svo árum skipti. Til að bæta gráu ofan á svart drógu þau hann í teitið, Elínborg kærastan hans og Hlöðver, eini náni vinur hans, og gufuðu svo bæði upp með afar dularfullum hætti. Þröstur særði fram grímu sem huldi armæðuna sem þreifst við allsnægtir á hans innra þeli, innan um kunningja úr fjarlægri fortíð og ókunnugan félagskap. Þröstur vissi mætavel að hann hefði betur haldið sig heima fyrir. Hann hefði þessvegna betur rennt músarhjólinu upp og niður á tilbreytingarlausu viðmóti smettisskruddunnar þar sem gömul bekkjarsystkini, fjarskyldir ættingjar og fólk sem hann kannaðist lítið sem ekkert við sendir inn innihaldslaust þvaður um þeirra lítilvægilega líf. Þröstur úrskurðaði þó ekki um ágæti þeirra og forkunn sem eyða langþráðum frítíma sínum á smettisskruddunni, ýmist til að bera sig saman við aðra í því skyni að vinna í eigin sjálfsöryggi, vera með fíflalæti eða upplýsa fólk um ósýnilegt þrælahald samfélagsins í umráði stórfyrirtækja og ríkisstjórna. Allir sitja á rassgatinu fyrir framan skjáinn og deyja að lokum. Hann var sjálfur alveg jafn týndur í deyfðri mergðinni og líkt öllum öðrum flaut hann smávægilega um öngstræti brotsjávarins. Eftirlætis hugðarefni Þrastar voru netleikir þar sem hann gat verið þýðingarmikil lífvera í stórbrotnum ævintýrum þar sem brostnir draumar tilheyrðu aðeins bláköldum raunveruleikanum. Best hefði Þresti þó liðið að svo stöddu í rúminu þar sem hann hafði grátið reglulega í hverri viku, í hverjum mánuði síðastliðin ár. Nú var sælureiturinn í órafjarlægð og Þresti öll sund lokuð. Samræðurnar í kringum hann breyttust í fjarlægar drunur. Honum var ofarlega í huga hve heimskulegt það hafi verið að kúka ekki áður en hann beindi för sinni um gleðinnar dyr. Hann vissi upp á sig sökina og bölvaði sjálfum sér í sand og ösku fyrir að hafa kýlt í fötu með grashausunum sem buðu honum að kostnaðarlausu að krydda upp á tilveruna. Þröstur hafði nokkrum sinnum reykt kannabis áður og skemmt sér konunglega, en skunkurinn sem honum var boðið að þessu sinni var allt of sterkur fyrir horaðan slána á sjöunda bjór. Veröldin í kringum hann varð að móðukenndum grátónum einum saman á meðan Þröstur reyndi að standa hversdagslega upp til að komast á salernið. Hann fann hvernig hin vægðarlausa ógn sem hann hafði aðeins heyrt getið til um í svæsnustu djammsögum breiddi út faðm sinn. Með hverjum hægfara andardrættinum var honum deginum ljósara að hann var á sjálfri hvítunni. Veruleikinn tók að hiksta líkt og vanrækt hljómplata á meðan Þröstur féll úr eldglæringum skemmtanalífsins niður í kalda ösku hófleysisins. Þröstur hafði ekki nært sig á öðru en steiktum kjúkling og frönskum úr kjötborði Hagkaupa í þeim hálftíma matarpásum sem honum voru úthlutaðar. Þar að auki var hann einnig á þunglyndislyfjum sem með hjálp óútreiknanlegra aukaverkana sáu til þess að hægðirnar gátu verið jafn óreglulegar og veðrið á vesældarfróninu sem hann var dæmdur til að hrærast á. Honum var ævinlega sagt að gleði í pilluformi væri gjöf en ekki gjald. Eftir að hafa ráfað riðlaður um íbúðina náði Þröstur loks á áfangastað. Ekki leið á löngu þar til að kom í ljós að hægðirnar voru bæði eitilharðar og afar óvingarnlegar viðureignar. Hann gat varla haldið augunum opnum á meðan veröldin hringsnérist taktlaust út og suður. Nú hafði fyrirhuguð skemmtisigling endanlega umbreyst í harmleik og hann kastaði upp flötum bjór og hálf meltum skyndibita yfir sig allan. Hann var ekki í ástandi til að vega og meta hvað var að eiga sér stað í raun og veru þar sem hvítan hafði tekið meðvitund hans í afar stutt en djúptækt ferðalag inn á við þar sem ömurleikinn togaðist á við eymdina og eymdin á við sjálfshatrið. „Hingað reika aðeins langveikir andar Þröstur, í þessum forarpytt mátt þú gleymast að eilífu“ mælti rödd sem var ekki hans eigin á meðan hann kastaði upp með náladofa í andlitinu. Þörstur var handviss um að nú væri geðheilsan endanlega á hverfanda hveli. Hér á þessu salerni mátti hann kúldrast í faðmi hvítunnar og biðja fyrir skjótum dauðdaga sem kom honum ekki til bjargar þetta kvöldið. Eftir að þreyta glímu við kringumstæðurnar safnaði hann kröftum til að hysja upp um sig og fann hvernig köld ælan lagðist upp að buxunum. Hann var of máttlaus til að losa sig við skyndibitann sem hafði safnast saman í iðrum hans og hann var staðsettur einhvers staðar í myrkviðum Hafnarfjarðar. Hann yrti ekki á nokkurn mann eftir að hann steig út af salerninu og tók þá ákvörðun að hringja á leigubíl. Þröstur hafði ekki fyrir því að leita uppi Elínborgu né Hlöðver í ljósi þess að þau hurfu á undan honum og hann vildi síst af öllu að Elínborg sæi sig í þessu ástandi. Þröstur tók þá ákvörðun að fá sér sígarettu á meðan hann beið í einskærri hrellingu eftir leigubílnum. Þegar bifreiðarstjórinn mætti loks á svæðið gaf hann gaf Þresti önugur merki um að stíga upp í farartækið og það var þá sem hápunkti hvítunnar var náð, enda gera sígarettur engum gott nema þeim sem er ekki annt um eigin líkama. Neikvæðar hugsanir sem ásóttu hann allan liðlangan daginn allsgáðan eður ei stigu nú fjörlegan dans með fortíðardraugunum sem hann hafði svo lengi reynt að flýja. Hann gubbaði í leigubílinn og bifreiðarstjórinn grenjaði á Þröst í brennandi bræði sinni þungaða af langvarandi þreytu. Þegar þeir nálguðust Hlíðarnar þar sem Þröstur hafði búið síðan hann missti foreldra sína baulaði bifreiðarstjórinn á Þröst að hann stæði frammi fyrir tveimur óhagganlegum úrslitakostum. Sá fyrri var að greiða þrefalt verð og sá seinni að þrífa bílinn sjálfur. Þar sem Þröstur var ekki í ástandi til að bursta í sér tennurnar straujaði hann kreditkortið upp á fimmtán þúsund krónur. Færslan var sár. Ein eymdin bíður annarri heim. Þröstur vaknaði fullklæddur um tvö leitið. Þrátt fyrir að langdregnir dagarnir voru undantekningarlaust gráir frá upphafi til enda hafði þessi dagur sveipt yfir sig hulu angursemdar sem íslenskur orðaforði nær aldrei nokkurn tímann yfir. Hann reyndi að púsla saman því sem hafði átt sér stað í gær og fann hann fljótlega hve sárt hann þurfti að ganga örna sinna. Eftir að hafa pírt augun kjökrandi í drjúga stund gat Þröstur ekki tára bundist lengur. Farsíminn var straumlaus eftir nóttina og því bauð vekjaraklukkan honum ekki góðan daginn. „Meh“ sagði hann upphátt, Þröstur var þegar tveimur og hálfum tíma of seinn til vinnu auk þess að vera löðrandi í harnaðri ælu. Eftir átakasamt korter á salerninu fór Þröstur í heita sturtu til að skola af sér minnisvarða gærkvöldsins. Hausverkurinn var óbærilegur, enda á áfengisdauði ekkert sameiginlegt með svefni og leikur heilastarfsemina grátt. Þröstur ræsti farsímann og sá að Elínborg hafði reynt að hringja þrisvar sinnum kvöldið áður og það hlýjaði honum um hjartarætur, en hans biðu einnig ósvöruð símtöl frá verslunarstjóra Hagkaupa. Verslunarstjórinn var með þráð á lengd við fílakaramellu og ekki þurfti mikið til þess að vekja upp súrrandi stress sem bitnaði á samstarfsmönnum hans, enda vekja þjónustustörf upp það versta í manneskjunni. Þröstur lét Elínborgu sitja á hakanum í þetta skipti. Hann hafði öðrum hnöppum að hneppa, enda nauðsynlegt að koma með sannfærandi afsökun fyrir að mæta svona seint til vinnu. Í leikfangadeildinni hafði Þröstur göfugum skyldum að gegna þar sem allt þurfti að vera í himnalagi svo að kúnnarnir nytu sem ánægjulegastar reynslu af viðskiptunum. Það sem einkenndi starfið fyrst og fremst voru frekjuköst og bugaðir foreldrar. Þröstur lenti í hverju ævintýrinu á fætur öðru í leikfangadeildinni, þangað til að loks kom að hinu langþráða fríi þriðju hverja helgi og þá þurfti hann að hafa sig allan við til að drekka ekki yfir sig fyrir kvöldverðarleyti. Þegar Þröstur hafði athafnað sig á salerninu heilsaði hann upp á Lúðvík afa sinn sem sat inni í stofu, reykti pípuna sína af áfergju og las Fréttablaðið. Lúðvík brá í brún þegar hann sá náfölan drenginn styðja sig upp við vegg og vera enn ekki farinn til vinnu. Afi Þrastar sá ávallt í gegnum grímuna sem Þröstur bar, grímuna sem var tekin að molna utan af þreytulegu andlitinu. Hann þekkti einkennin vegna þess að eiginkona hans, Rakel, var sjálf lömuð á líkama og sál vegna langvarandi þunglyndis. Foreldrar Þrastar gengu í framliðinna tölu eftir bílslys á leiðinni heim af þorrablóti þegar Þröstur var aðeins ellefu ára gamall og afi hans og amma í föðurætt tóku hann upp á sína arma þar sem þau voru vel stæð og móðurættin kærði sig ekki um að frekari afskipti af börnum. Þröstur sagði afa sínum að hann hefði drukkið yfir sig kvöldið áður og Lúðvík svaraði tómlega að bragði ,,annað eins hefur nú gerst á bestu bæjum“. Hann hellti upp á kaffi, tottaði pípuna greypilega og bauðst til að skutla Þresti til vinnu. Lúðvík sagði ævinlega við Þröst að þegar auðæfi farsældarinnar virtust handan seilingar væri nóg að muna aðeins eitt orð sem gerði gæfumuninn. Gæs Þröstur, gæs! Ég get, ég ætla og ég skal! Ég get, ég ætla og ég skal seilast eftir auðæfum farsældarinnar! ,,Þú ættir ekki ekki að láta heiminn plaga þig drengur, þú hefur alla burði til að láta drauma þína rætast“ mælti Lúðvík gjarnan þegar Þröstur kom sér ekki á fætur þær fáu helgar sem Þröstur var í fríi, en forhertur hugur Þrastar lét það sem vind um eyru þjóta. Lúðvík hafði ekki verið ástfanginn af Rakel í áratugi, enda eltist fegurðin hratt af henni og hún gifti sig bersýnilega til fjár þar sem Lúðvík erfði kvóta. Eftir að Rakel hafði sökkt sér í fræði Schopenhauer’s gat Lúðvík talið þau skipti á annarri hendi þegar það mótaði fyrir brosi á fúnu andliti hennar. Lúðvík var ekki svartsýnn eins og Rakel þrátt fyrir að hafa misst sitt eina afkvæmi og setið uppi með Þröst. Lúðvík var glaðvær, jákvæður og bjartsýnn, algjör andstæða við eiginkonu sína. Hún fór afar sjaldan á fætur án þess að um brýnt erindi væri að ræða, og brýn erindi snérust eingöngu um líf, dauða og kaffi, eins og hún orðaði það sjálf. Í þau fáu skipti sem Rakel sást á fótum blaðraði hún einungis um daufleika lífsins og hve innvirðulega hana hlakkaði til að geispa golunni. Um það leyti sem bekkjarsystkini Þrastar fermdust gjammaði Rakel í tíma og ótíma um hve geta einstaklingsins til að blómstra í heimi ördeyðu væri afmörkuð. Rætur hjartans taka ekki aðeins næringu úr frjóum jarðveginum, þær verða óhjákvæmilega illgresi jarðarinnar að bráð. Glæstustu fyrirhuganir hvers og eins í hinum vestræna heimi eru of stórar og langsóttar fyrir deyjandi hjarta að seilast eftir. Það er ekki þess virði að eyða orku í eltingarleik við draumóra. Tómleikinn væri hvort eð er ávallt til staðar, jafnvel eftir að eitthvað rættist úr draumunum. Ræna manneskjunnar var aðeins gloppótt ritgerð sem gleymist að vista eftir dauðann, þegar manneskjan verður að því sama og hún var áður en hún dregur fyrsta andardráttinn, að engu. Rakel sagði einnig reglulega að þegar lífið hættir að snúast um að lifa af vaknar manneskjan dæmd til sjálfsvitundar í firnindum, í heimi þar sem brunnar hug- og andlegra allsnægta þorna upp af eigin höndum. Svona gat hún haldið endalaust áfram. Um árabil þurfti Þröstur að hlusta á masið í ömmu sinni sem hann sá svo sjaldan og ekki þorði hann að áreita hana þegar hún starði tómlega upp í loftið ein undir sæng. Þröstur lærði því með tímanum að efast ekki aðeins um sig sjálfan heldur einnig um allt sem honum var kennt. Einstaklingurinn sem slíkur er ekki alslæmur, heimurinn sjálfur er ömurlegur. Nú sá Þröstur aðeins grá mannvirki og tilgangsleysið uppmálað á alfaraleið. Hann sá bersýnilega hve bágborin náttúran var orðin af fyrri formfegurð eftir að hún ól af sér hið illkynja krabbamein sem manneskjan er í raun og veru. Hér er ekkert andlegt að finna, aðeins raf- og róteindir flæktar saman fyrir tilviljun í það sem fyrir augu ber, eins og Rakel sagði alltaf þegar eitthvað sálrænt bar á góma. Vitanlega var Rakel ekki á fótum þennan daginn svo þeir Lúðvík og Þröstur gerðu sig reiðubúna til brottfarar án þess að kveðja hana. Lúðvík skutlaði Þresti ekki að ástæðulausu í vinnuna. Hlöðver klessti bifreið Þrastar fyrr í vikunni þegar hann fékk hann að láni til eigin erindagjarða og hafði ekki fjármagnið til að greiða niður tjónið að svo stöddu. Þegar Kringlan var í sjónfæri yfirgaf Þröstur bifreiðina og þakkaði fyrir farið í hálfum hljóðum. Hann kveikti sér í sígarettu og sló á þráðinn til Elínborgar. Eftir stutta bið ansaði Elínborg. ,,Sæl Mjallhvít“ mælti hún í nöprum hæðnistón og blóðið storknaði í æðum Þrastar. Hún vissi þá allt. ,,Meh“. Eftir stutt samtal sagði hún Þresti að mæla sér móts við sig eftir vinnu og slengdi á án þess að kveðja. Þröstur stóð í rigningunni sem eitt spurningarmerki. Eðlilega sáu einhverjir til hans drattast út af salerninu kvöldið áður og út breiddist sagan af Mjallhvíti í kjölfarið eins og eldur í sinu. Hann hélt því hokinn og niðurlútur til vinnu og var of utan við sig til að skálda afsökun fyrir fjarveru sinni. Þegar þangað var komið var verslunarstjórinn sjálfur í framan eins og radísa og fáeinum mínútum síðar drattaðist Þröstur atvinnulaus út úr Kringlunni með tárin í augunum. Þrátt fyrir að hann hataði vinnuna og samstarfsmenn sína þurfti Þröstur á peningum að halda sér til lífsviðurværis. Hann hugsaði með sér að skárri kostur væri að halda á leið til Elínborgar sem leigði íbúð ásamt vinkonum sínum stuttum spöl frá Kringlunni en að labba aftur heim og segja afa sínum frá því sem átti sér stað í Kringlunni. Þegar til Elínborgar var komið gekk Þröstur inn af gömlum vana án þess að gera vart við sig þar sem hann kunni illa við vinkonur hennar. Fljótlega þegar hann nálgaðist herbergi Elínborgar fann hann innra með sér að ekki var allt með feldu. Þröstur greikkaði sporið og heyrði fljótlega falskar stunur Elínborgar sem hann kannaðist svo vel við. Reiðin sauð innra með honum. Hann lagði við hlustir á meðan köld svitaperla myndaðist á enninu. Á því lék ekki nokkur vafi að einhver hjakkaðist á Elínborgu hinumegin við dyrnar. Þröstur strunsaði hugsunarlaust í taumlausu vonskukasti í átt að forstofunni og þegar hann tróð sér önugur í skóna blasti við honum sjón sem súrnaði í augun. Þarna voru fjólubláu skórnir sem Þröstur hafði skrifað á sig fyrir Hlöðver þar sem Þröstur fékk starfsmannaafslátt. Veröldin féll í kringum hann líkt og spilaborg. Þröstur hefði öskrað úr reiði en sorgin hafði lamað raddfæri hans, og því sparkaði hann upp útidyrunum og óð út í grámóskulegt haustregnið. Þau höfðu verið saman í fimm mánuði og hún virtist kunna vel við Þröst eins og hann var úr garði gerður. Nú var Þröstur endanlega fásinni í nakinni einsemd sinni. Eins og Rakel hafði einu sinni sagt dæsandi yfir kvöldverði var ávallt nótt þegar ekki var dagur, ekki dagur þegar ekki var nótt. Heimurinn er myrkur og illur í sjálfum sér. Það var hvorki einstaklingurinn sem mótaði aðstæðurnar né aðstæðurnar sem mótuðu einstaklinginn. Þetta var bara lífið. Röð tilviljana í fullkominni mótsögn við allt sem Þresti var í hag. Lífið gekk stefnulaust sinn vana gang án þess að virða hann viðlits. Þröstur gekk hokinn áfram án leiðarenda og velti engu fyrir sér öðru en því sem hafði gerst. Hatrið og bræðin sem brann innra með með honum brann loks yfirum og varð að kaldri ösku. Innra með honum var ekkert að finna nema gapandi svarthol sem gleypti alla jákvæða hugsun, líf hans var líkt og framliðin stjarna, því ljós hans sem loks barst að jörðinni var aðeins skuggi hins sjálfdauða sjálfs. Að lokum kom Þröstur að Nauthólsvík. Það var ekki komið kvöld ennþá, en tekið var að rökkva hægum en afdráttarlausum skrefum. Þröstur gekk meðfram grynningunum, of orkusnauður, of farmlaus til að særa fram hið smæsta tár. Hann starði út eftir blágráum firnindunum og það eina sem hann fann samtvinnað vesaldómnum var hversu hugfanginn hann var af endilangri auðninni sem blasti við honum. Hann nam staðar í stundarkorn og stóð bugðulaus í fyrsta skipti þennan daginn. Hann starði sem dáleiddur fram í tómið og ekki leið á löngu áður en Þröstur gekk beint að augum út í nístingskaldan sjóinn, en tómleikinn innra með honum var ónotunum yfirsterkari. Hann gekk lengra, og lengra, þar til að sjórinn náði honum upp að mitti, og það var þá sem hann lét sig falla niður og dró djúpt að sér andann. Auðæfi farsældarinnar, hér kemur Þröstur.

Dyr
- eftir Emblu Orradóttur

Stend ég einsamall úti í kuldanum, og ber að dyrum.
Dyrum fortíðar.
Ég ber að dyrum í vonlausri tilraun til að endurheimta það sem áður var.
Blóð mitt hefur dreifst yfir  minningarnar,
því ég bankaði svo fast að skrápur minn hafði ekki lengur við

Stend ég einsamall í þögninni, og ber að dyrum.
Dyrum framtíðar.
Ég ber að dyrum í vonlausri tilraun til að komast yfir hið liðna á örskotsstund.
Hætti þegar ég finn húðina á hnúunum gefa eftir,
ég vil ekki að framtíðin verði líka blóði drifin

Stend ég einsamall í hópi fólks, og ber að dyrum.
Dyrum nútíðar.
Ég ber að dyrum í vonlausri tilraun um að vekja eftirtekt.
Svo að einhver sjái eymd mína, sárin eru ófá
og blóðið er farið að storkna.